- Welke hulpmiddelen gebruikte Joseph Smith bij het vertalen van het Boek van Mormon?
- Had Joseph Smith echt een ziener steen?
- Stak Joseph Smith zijn hoofd in een hoed om de gouden platen te vertalen?
Sommige critici van Joseph Smith spotten met het feit dat een deel van de vertaling van het Boek van Mormon blijkbaar inhield dat Joseph dicteerde terwijl hij naar een steen keek die hij in een hoed had geplaatst.
In plaats van vernietigend bewijs te zijn tegen zijn beweringen en tegen de waarheid van het Boek van Mormon, kan dit feit integendeel de geloofwaardigheid sterk ondersteunen. De Heer heeft immers gezegd dat hij zwak (lijkende) dingen sterk maakt 1, en dit lijkt nog zo’n geval te zijn.
Had Joseph Smith een steen die licht geeft?
Denk maar eens aan een smartphone of een e-reader. Hun schermen zijn moeilijk leesbaar in de volle zon en moeten in de schaduw bekeken worden. Of denk maar aan uw PC. Je zet het scherm waarschijnlijk ook niet recht voor een raam waar sterk licht recht in je gezicht zal schijnen. Je hebt contrast met een donkere achtergrond nodig zodat je naar het scherm kan zien zonder je ogen uit te putten, zeker als je er een lang tijd mee zal werken. Anders zullen je ogen moe worden en zal je hoofdpijn krijgen.
Denk nu even aan Joseph Smith. Volgens diegenen die bekend waren met het proces, heeft hij het Boek van Mormon gedicteerd aan de hand van woorden die op een bepaalde manier verschenen in een “ziener steen” of (bijna op dezelfde manier) in de Urim en Thummim. Hij had zelden de eigenlijke platen bij zich. Hij kon er immers toch niets van aflezen zonder openbaring en hij kon net zo makkelijk openbaring ontvangen (via de “vertalers”) zonder de platen als met de platen.
Waarom waren de platen dan noodzakelijk? Misschien, onder andere, om hem en de getuigen die ze zagen en ervan getuigden – en bijgevolg dus ook ons – gerust te stellen dat hij bezig was met iets objectief reëel en extern van hemzelf.
Vertaald in drie maanden
Bewijs toont aan dat Joseph het Boek van Mormon dicteerde in de loop van 3 maanden (of misschien iets minder). Zijn schrijvers hadden licht nodig om te werken, maar het valt te begrijpen dat Joseph probeerde om de vermoeidheid van zijn ogen te reduceren door een hoed te gebruiken om het omringende licht buiten te sluiten.
De implicaties hiervan zijn intrigerend. Een manuscript dat verborgen zou zijn in de bodem van een hoed zou moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn om te lezen. Maar toch dicteerde Joseph het Boek van Mormon – ongeveer 270.000 woorden – in een periode tussen 60 en 90 dagen. Dat is tussen de 3000 en de 4500 woorden per dag, zonder stukken te herschrijven of noemenswaardige revisies. Geoefende schrijvers zullen dit onmiddellijk herkennen als een stevig tempo. Of, om het op een andere manier te zeggen, dicteerde deze jonge man, die maar ongeveer 2 maand school had gelopen, ongeveer zes tot negen pagina’s van de huidige Engelstalige druk gedurende twee tot drie maanden.
Had hij het van buiten geleerd? Weinig waarschijnlijk.
Verzon Joseph Smith het ganse Boek van Mormon?
Was hij het ter plekke aan het uitvinden? Dat zou een enorme prestatie geweest zijn. En het bewijs lijkt dit tegen te spreken.
Hij was bijvoorbeeld vaak zelf verrast door wat hij las. Hij kon veel van de eigennamen niet uitspreken en moest ze spellen. Hij was bezorgd wanneer hij las over de muren rond Jeruzalem; hij had nog nooit een ommuurde stad gezien en had geruststelling van zijn vrouw nodig dat dit waar was 2.
Wanneer hij een onderbreking in de tekst tegen kwam, liet hij zijn schrijver “hoofdstuk” schrijven. Dit gebeurde bijvoorbeeld doorheen het boek 1 Nephi en het gebeurde ook op het einde van dat boek. Maar dan, toen ze beseften dat ze nu een onderbreking hadden bereikt tussen twee onafhankelijke boeken, doorstreepten ze het woord “hoofdstuk” en vervingen het met “Het boek van Nephi”, om de start van 2 Nephi aan te duiden 3
Het ziet er dus naar uit dat Joseph een onbekende tekst dicteerde. Het lijkt dan ook waarschijnlijk dat wat hij aan het lezen was zijn eigen lichtbron had, op zo’n manier dat hij het zelfs kon lezen bij het ontbreken van extern licht. Dat klinkt net hetzelfde als de vertalingstechniek beschreven door de Profeet en andere getuigen van de vertaling, maar het valt moeilijk te stroken met de theorieën die critici meestal opperen.
Voor een meer gedetailleerde behandeling van deze materie, zie “Wat het Manuscript en de ooggetuigen ons vertellen over de vertaling van het Boek van Mormon” (gepubliceerd in 2002).
Voetnoten
- Ether 12:27
- zie “David Whitmer Interviews: Een getuige van de herstelling”, Lyndon W. Cook, Grandin Book Company, 1991
- zie “The Original Manuscript of the Book of Mormon: Typographical Facsimile of the Extant Text” edited by Royal Skousen, FARMS, 2001; and Skousen’s “Translating the Book of Mormon: Evidence from the Original Manuscript” in “Book of Mormon Authorship Revisited: The Evidence for Ancient Origins” edited by Noel B. Reynolds, FARMS, 1997