- Zijn alle jongens verplicht om op zending te gaan?
- Gaan meisjes ook op zending?
- Betalen ze zelf voor de zending?
- Hoe lang duurt een mormoonse zending?
- Wat als je niet op zending kan gaan?
Je zal ze wel al gezien hebben, de jongeheren in een donker pak, wit hemd en das en een naamplaatje van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Ze hebben allemaal dezelfde voornaam “Elder”.
Jongemannen die waardig zijn om het priesterschap te dragen, worden geacht op zending te gaan wanneer ze 18 jaar zijn (tenminste als ze middelbaar onderwijs hebben afgerond op die leeftijd). Het is dus wel een plicht, maar geen enkele broeder wordt uit de kerk gezet als hij die plicht niet vervuld heeft. Uiteraard is er wel vaak sprake van sociale druk vanuit familie en vrienden, maar vooral vanuit zichzelf omdat het toch aanvoelt als een belangrijke stap in het leven als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.
Ook meisjes gaan op zending, maar pas vanaf de leeftijd van 19 jaar. Jongens gaan voor 24 maanden op zending, meisjes meestal 18 maanden. Voor meisjes is het trouwens geen verplichting. Anderzijds kunnen meisjes vanaf 19 tot … op zending gaan, terwijl jongens wel jonger dan 26 moeten zijn.
Waardige zendelingen
Kandidaat zendelingen moeten eerst gesprekken voeren met hun lokale leider (bisschop of gemeentepresident) en hun ringpresident. Zij stellen vast of iemand geschikt is om op zending te gaan. Geschiktheid heeft oa te maken met geestelijke waardigheid, maar ook met fysieke geschiktheid.
Er zijn ook waardige jongeren die willen op zending gaan maar niet kunnen omwille van de fysieke, mentale of emotionele uitdagingen die bij een zending horen. Deze jongeren worden in de kerk met heel veel liefde bedankt voor hun wil om op zending te gaan, maar worden eervol ontheven van deze plicht om voltijds op zending te gaan. Zij kunnen wel, indien gewenst en mogelijk, een dienstbetoon zendeling zijn. Deze zendelingen gaan in tegenstelling tot voltijdszendelingen minder lang op zending (zes tot achttien maanden en minimaal 8u per week).
Zendelingen krijgen de eer om de titel “Elder” (=ouderling) te dragen en de jongevrouwen worden Sister genoemd. In de Nederlandstalige missie België-Nederland vertaalt men Elder niet, maar vrouwen worden wel als Zuster aangesproken. In andere talen worden afhankelijk van de lokale gebruiken de titels van beiden vertaald of niet.
Zelf financieel bijdragen
Zendelingen dragen zelf financieel bij tot hun zending. Om het echter eerlijk te maken, betaalt elke zendeling, waar ook ter wereld, het zelfde bedrag per maand, onafhankelijk dus van of ze in een duur land of niet terecht komen. Dit bedrag dekt nooit de kosten die werkelijk gepaard gaan met een zending. De rest wordt betaald door het zendingsfonds van de kerk.
Jongeren gaan vaak in de jaren voor hun zending al een spaarpotje aanleggen oa door vakantie- en weekendwerk om zelf bij te dragen. Jongeren die financieel niet rond komen, kunnen meestal wel rekenen op financiële bijdragen van familie, vrienden en leden van hun lokale unit. Voor diegene die echt geen steun hebben, is er ook een zendingsfonds dat met vrijwillige bijdragen van leden over gans de wereld gesteund wordt.
Hoe verloopt een zending?
Nadat de lokale leiders hun gesprekken succesvol hebben afgerond, stuurt een kandidaat-zendeling zijn formulier in naar het hoofdkantoor van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Daar beslissen de leiders (meestal een apostel) over het gebied waar de zendeling naartoe gestuurd wordt. Er zijn zendingsgebieden over de ganse wereld. Er zijn landen waar geen zendelingen worden naartoe gestuurd omwille van lokale regelgeving of omwille van hun veiligheid.
Zendelingen komen dus vaak terecht in een land waar ze de taal niet van spreken. Voor ze echter naar hun zendingsgebied gestuurd worden, krijgen ze nog een opleiding in een Missionary Training Center. Daar leren ze op drie weken tijd de kneepjes van het vak. Indien ze naar een gebied gaan met een vreemde taal, blijven ze iets langer in het MTC, maximaal 15 weken (dat laatste enkel voor moeilijke talen zoals Chinees). Het blijft opvallend hoe snel men een nieuwe taal kan aanleren in het MTC.
Na het verblijf in het MTC gaat men naar zijn zendingsgebied. Vlaanderen en Nederland vormen samen de Belgium-Netherlands Mission. Een zendingsgebied staat onder leiding van een zendinspresident. Deze meestal wat oudere man wordt samen met zijn vrouw voor drie jaar geroepen en is dus zoals de andere taken in de kerk een vrijwilligerstaak.
Ieder zendingsgebied is ingedeeld in zones en districten. Een district omvat meestal enkele lokale units. Zendelingen werken altijd per twee (elder/elder of zuster/zuster – nooit gemengd). Iedere zes weken is een transfer mogelijk. Dat houdt in dat een zendeling kan overgeplaatst worden naar een andere plek, maar steeds in hetzelfde zendingsgebied. Dat is geen straf, maar hoort bij het systeem om zendelingen enerzijds de kans te geven nieuwe uitdagingen aan te gaan en nieuwe mensen te leren kennen, en anderzijds er voor te zorgen dat zendelingen zich niet al te zeer gaan settlen op één plaats. Een duo blijft wel gelijk tijdens één transferperiode, maar kan wel wisselen zodat men ook leert met verschillende karakters samen te werken.
Hoe eindigt een zending?
Wanneer de mormoonse zendeling zijn taak heeft volbracht na 24 of 18 maand, wordt hij of zij terug naar huis gestuurd. Pas na een finaal gesprek met zijn of haar ringpresident, wordt de zendeling eervol ontheven. Je blijft dus zendeling tot dat specifieke moment.
Uiteraard kan het soms gebeuren dat zendelingen vervroegd huiswaarts worden gestuurd. Dat kan zijn om eervolle redenen zoals bijvoorbeeld ziekte of een ongeluk, maar soms spijtig genoeg ook omdat een zendeling te veel heimwee heeft of de regels overtreedt op zodanige manier dat een zending niet langer mogelijk is. Veel vervroegd teruggestuurde zendelingen voelen dat aan alsof ze levenslang een etiket opgeplakt krijgen en hebben het soms moeilijk wanneer ze terug keren van hun zending.
Teruggekeerde zendelingen spreken vaak over hun Best two years of their lives. Ouders merken vaak op dat ze een kind laten vertrekken en een jongvolwassenen terug krijgen. Veel culturen kennen een overgangsrite tussen jeugd en volwassenheid en voor mormonen behoort een zending zeker tot zulke rite. Tegelijk echter leren jongeren voor de eerste maal lange tijd voor zichzelf te zorgen in een strikte discipline.
Algemeen wordt gesteld dat dit gebruik er toe bijdraagt dat mormonen gemiddeld meer dan andere jongeren succesvol zijn wanneer ze na hun zending de draad van hun studies terug oppikken, omdat ze geleerd hebben dat discipline en hard werken resultaten boekt. Veel succesvolle mormonen verklaren later in hun leven dat hun zending zeker een belangrijk element waren in het bereiken van hun doelen.
Na hun terugkeer wordt er binnen de mormoonse cultuur min of meer verwacht dat men snel start met de zoektocht naar een levenspartner. Het is zeker niet ongebruikelijk dat teruggekeerde zendelingen trouwen binnen de zes tot twaalf maanden na hun terugkeer. Al lachend wordt gesteld dat teruggekeerde zendelingen favoriete jachtprooien zijn van andere jonge leden van de kerk.